Gewenning aan de Surinaamse levenswijze

Nu ik hier iets langer dan een week heb vertoefd, begin ik ‘the way of living’ hier aardig door te krijgen. Het is niet echt te vergelijken met Nederland. Wanneer ik bijvoorbeeld bepaal dat ik ergens een huis/winkel/restaurant/casino wil hebben, dan bouw ik dat daar. Alles is denkbaar en wordt dan ook halsoverkop uitgevoerd. Een klein voorbeeld: er was het puike idee om een rechtstreekse verbinding van Zanderij naar Paramaribo te maken. Hiervoor moest een immense brug worden gebouwd. Zo gezegd, zo gedaan: de brug is er. Klein detail: er ligt nog een totale wijk aan de kant van de brug bij Paramaribo. Deze mensen zijn niet van plan om te vertrekken en dus is er een miljoenenbrug gebouwd, die nergens naar toe leidt. Juist deze onafgemaakte zaken zorgen ervoor dat dit land armoedig oogt. Het is een land waarin van alles groeit en waar eigenlijk heel veel mogelijkheden mee zijn. Alleen doordat de bevolking alles kan doen en laten wat hij wil, verpauperd het. Afval wordt overal gedumpt of in brand gezet, en vervolgens blijft dat liggen. Zonde!

Vorige week tijdens de rondleiding van Eric zijn er twee quotes blijven hangen. “Het verkeer is je grootste vijand in Suriname” en “Fietsen voor een Surinamer, is zelfmoord”. Ik weet nog dat ik er erg hard om moest lachen en er verder niet veel bij nadacht. Nu een week later, en heel veel fietstochtjes verder, lach ik niet meer zo hard. De mensen hier hebben hun rijbewijs bij een pakje boter gekregen, want ondanks dat er regels zijn houdt niemand zich eraan. Links inhalen, rechts inhalen, toeteren als ‘Dankjewel!’, toeteren als ‘Rot op!’, toeteren als ‘Laat me er langs!’, half op de weg drukken om er tussen te komen (volgens Eric moet je gewoon brutaal zijn, anders kom je er nooit tussen)… Zo kan ik nog wel even doorgaan. Er zijn ook nauwelijks fietspadden, dus wij bakra’s moeten gewoon op de normale weg, tussen deze chaos, fietsen. Gelukkig helpt het dat wij blank zijn en houdt vrijwel iedereen rekening met ons. Het verklaard wel waarom Surinamers zelf nauwelijks fietsen, want met hun wordt er echt geen rekening gehouden. Maar voor ons stoppen de auto’s, knipperen met hun lichten of toeteren om aan te geven dat we eerst mogen. Van de week fietsten we op de weg en alle auto’s toeterde als een malle. Dat gebeurd vaker, dus wij dachten dat we populair waren… Totdat we na tien auto’s eindelijk verstonden wat er ook nog na ons werd geschreeuwd: er was een fietspad! Dit stond nergens aangegeven, dus hoe moesten wij weten dat die grijze stoeptegels een fietspad was?

In de stad zelf en op straat voel ik me wel erg bekeken. Mensen staren hier ongegeneerd en zelfs als je ze een blik geeft van: “Wat moet je?” (en ik weet dat ik dat heel goed kan), blijven ze kijken en lachen. Ik voel me soms net een aapje. De manier waarop ze tegen en over je praten, slaat nergens op. Continue worden we aangesproken met witte, blanke, bakra of Hollander. Een beetje racistisch zijn ze hier sowieso wel. Menig inwoner heeft ons als verteld dat de Chinezen alles verpesten met hun lange openingstijden, dat ze de taal niet leren en dat het niet kan dat ze zoveel werken voor zo weinig geld... Ook zijn het de Marokkanen/Marrons die alles stelen hier. En in ons huis zijn absoluut geen negers toegestaan van onze huisbaas. Het beeld is namelijk dat blanke stagiaires uit Holland erg veel geld hebben en er valt dus veel te halen. Groot vooroordeel: ik ben maar een arme student.

Iets wat ik nu al verschrikkelijk vind en wat in de loop der tijd alleen maar meer irritatie zal gaan opwekken: mijn haren! Door de vochtigheid wil het niet stijl blijven en pluist het ernstig. In de drogisterij ben ik wezen kijken voor een middeltje hiervoor, alleen verkopen ze bijna alleen maar voor kroeshaar. Ondanks dat mijn haar inmiddels in soortgelijke staat verkeerd, durf ik dat nog net niet aan…

Deze week heb ik veel mensen zien lopen/of fietsen (voor de waaghalzen) met een vogelkooitje met een vogeltje erin. Eindelijk zijn we erachter gekomen waarvoor dit is. Mensen houden hier namelijk massaal vogels als huisdieren. Deze laten ze dus uit met hun kooitje. Ook leren ze deze vogels trucjes. Te grappig, want we hebben dus al mensen op straat gezien die hun vogeltje aan het trainen waren.

Ook is onze eerste stapavond een feit! Niet wetende waar we precies heen moesten gaan, belandde we bij Broki aan de waterkant. Er was een karoake avond gaande. Samen met de andere Saxion meiden hebben we menig lied mee lopen blèren. Het was Valentijn en dit wordt hier heel erg gevierd. Overal hartjes en buiten de winkels stonden speciale inpaktafels. De liedjes waren dus speciaal in Valentijn thema en de zoetsappige nummers werden uit de kast getrokken. Hierna ging de volume knop om en werd er wat betere muziek opgezet. Maar godnondeju, wat staat de muziek hier hard! Zo hard, dat ik bij sommige nummers serieus mijn vingers in mijn oren stopte. Ongetwijfeld zou dat er charmant hebben uitgezien. Achja, die was in het kader van een nieuwe goede dansmove ;-)!

We hebben van de week ook de Surinaamse Albert Heijn ontdekt! Het heet Choi’s en verkoopt vrijwel alles van dat wat er in Nederland ook te koop is. Bij binnenkomst merk je dat de winkel totaal anders is opgezet dan alle supermarkten die we tot nu toe hadden meegemaakt. Het had zo in Nederland kunnen staan: karretje/mandje pakken en door de schappen schuifelen. Het viel me op dat er extreem veel blanken in de winkel waren en de Surinamers die er waren, zagen er poepie chique uit. Nadat we onze rode kool, appelmoes, chocomel en pindakaas hadden ingeslagen, liepen we naar de kassa. Hier worden dus serieus aan de ene kant je spullen uitgepakt door het winkel personeel en aan de andere kant weer ingepakt. Het wordt zelfs naar je auto gebracht. Maar dat is niet zo erg, want verder doet het personeel geen ruk. Ze zitten te chillen op de diepvries met hun armen over elkaar.

Vandaag zijn we met onze twee nieuwe huisgenootjes naar White Beach geweest. Ons eerste tripje! Vanuit een Nederlandse organisatie zijn we daar met een groep van ongeveer 18 personen heen gegaan. Leuk om anderen te leren kennen, ook omdat zij er al geruime tijd zijn. Enthousiast dat we waren gingen we op het strand liggen bakken en braden. Ondanks dat ik me echt goed insmeerde, ben ik op dit moment vuurrood. Gelukkig is mijn gezicht niet echt verbrand, althans niet roder dan normaal. Mijn benen en rug doen echt zeer. Daarentegen: morgen de eerste stagedag, dus we moeten ons flink inpakken. Lange broek, mouwtjes over de schouders en nette schoenen. Ja, Surinamers letten erg veel op hun uiterlijk en schijnbaar ben je rijker wanneer je meer stof aan hebt.

Ik ga dus maar snel slapen, want morgen moet ik dus van 08:00-16:00 stage lopen. We gaan proberen dit nog wat meer aan te passen, want acht uur in deze hitte is niet te doen. Plus dat zal betekenen dat we teveel uren maken en je snapt dat ik dat niet van plan ben. Er moet genoeg tijd overblijven voor leuke dingen hihi :-)