Op de helft
Blijf op de hoogte en volg Jamie
18 April 2014 | Suriname, Paramaribo
Het is alweer twee weken geleden dat mama en oma weggingen, de tijd gaat echt zo belachelijk snel. In de tussentijd weer een hele hoop leuke en minder leuke dingen meegemaakt.
Zo zijn we bijvoorbeeld naar een Surinaamse bioscoop gegaan. Van te voren waren we gewaarschuwd dat het behoorlijk koud zou zijn. Gewapend met een lange broek aan, vest mee en eventueel sokken voor koude voeten gingen we de zaal in. Na drie kwartier het vestje aangedaan, want de airco stond belachelijk hoog! De film (Single Momsclub) had behoorlijk wat ‘zwarte’ humor. Dat is sowieso al hilarisch, maar de mensen in de zaal gingen stuk om elke grap. Klappen en joelen met zijn allen! Dat kan in Nederland echt niet, dan wordt je de zaal uitgezet. De film was leuk, maar de mensen in de zaal maakte het tien keer leuker.
De dagen op stage worden steeds gemoedelijker. De zusters zoeken meer contact met ons (op hun eigen manier) en ze lachen steeds vaker om grapjes/opmerkingen van onze kant (score!). De kinderen blijven schatjes. Een meisje was mijn haar aan het vlechten en ze vroeg zich hardop af hoe ik aan zoveel haar kwam? Haar zusje antwoordde met dat mijn moeder mij zoveel haar had gegeven. Waarop ze even nadacht en zei: “Nee, dat heeft God haar gegeven!”. Ons haar blijft toch erg bijzonder voor ze. Evenals mijn ogen. De vraag of ik lenzen draag, is me inmiddels al wel tien keer gesteld. Maar ook de vraag of ik mijn wimpers “zet” is al vaak voorbij gekomen. Hiermee bedoelen ze nepwimpers.
Het geloof is hier sowieso nog iets heel groots. Van de week op stage waren de meiden zich allemaal aan het baden. Ze gingen naar de “avondmaal”. Geen idee wat dit was, kwamen we er langzaam maar zeker achter dat het een speciale dienst was in een kerk. Het was de kerk waar de oprichtster altijd heen ging en zij had het tehuis uitgenodigd. Nieuwsgierig dat we waren, besloten we mee te gaan. Snel naar huis en ons omgekleed, want we moesten wel in een jurk komen. We kwamen binnen in de kerk en het was een kerk voor Jehova (sjawel, sjawel). Iedereen kwam meteen op ons af om ons welkom te heten en zich voor te stellen. WAUW, iedereen zag er zoooo netjes en mooi uit. Heel rijk, terwijl de kerk in een arme buurt staat. Wij namen plaats en kregen een bijbel aangeboden van een andere gast. Onze buurvrouw vroeg of het ons lukte. Iedereen was heel behulpzaam. Na het liedje zag ik dat onze stage kinderen binnen kwamen en wilde dit zeggen tegen Yvette. Ik kreeg een stomp, want ze waren aan het bidden. Oeps, ik heb echt geen verstand van hoe dit eraan toe gaat. De dienst was kort en krachtig. Het aanbod dat er iemand bij ons thuis langs zou gaan om het verder uit te leggen, hebben we vriendelijk afgewezen. Jehova komen trouwens altijd aan de deur, omdat ze zo "mensen echt kunnen raken". Leuk om mee te maken, maar niet echt mijn ding!
Afgelopen week is er ook een jongetje uit het tehuis opgenomen in het ziekenhuis. Wij wilden graag mee naar het ziekenhuis en dat hebben we geweten. We waren er om 11:15 al, maar er was niemand te bekennen. Om 13:45 kwam dan eindelijk de directrice met het jochie. Ze waren eerst naar de huisarts geweest en die had ze naar een ander ziekenhuis gestuurd. Omdat wij bij de poli zaten waar ze als eerst naar hadden gebeld, had de vrouw achter de balie het andere ziekenhuis gebeld. Het jongetje had al eerder daar gelegen en zij vond dat hij dus daar opgenomen zou moeten worden. Maar zelfs met twee Surinamers erbij werden we alsnog van hot naar her gestuurd. Ondertussen een ziek jochie op mijn arm. Zo sneu! Eindelijk om 15:00 kreeg hij een bedje. Alsof de tijd stil heeft gestaan, alles ziet er zo ouderwets uit. We moesten zelf de zetpillen inbrengen bij het jongetje. Gelukkig is Yvette al verpleegkundige en kon ik dat aan haar overlaten. Een dag later waren we op ziekenbezoek bij hem en het eerste wat hij zei was dat hij niet meer ziek was en of we hem mee wilde nemen. Dat was wel een momentje waarop ik hoopte dat ik dit nooit mee zou maken als ouder!
Morgen gaan we een bezoekje aan de Paramaribo Zoo brengen met stage en zondag gaan we met stage naar de kerk. Dan gaan we naar “hun” kerk. De directrice zei dat we onze dansschoenen aan moesten doen en onze billen moesten schudden! Ik ben echt benieuwd hoe dit er aan toe gaat.
Tussen al het stage door wordt er ook gewoon gefeest en leuke dingen gedaan. Vanaf morgen komt er weer een hele reeks visite aan. Hierbij horen leuke tripjes! Volgens weekend beginnen we met de vierdaagse trip naar de Raleighvallen en anderhalve week later ga ik vijf dagen samen met Yvette en haar ouders naar Ping Pe. De echte jungle in, voor een back to basic programma. Ik heb er zin in!!
Zo zijn we bijvoorbeeld naar een Surinaamse bioscoop gegaan. Van te voren waren we gewaarschuwd dat het behoorlijk koud zou zijn. Gewapend met een lange broek aan, vest mee en eventueel sokken voor koude voeten gingen we de zaal in. Na drie kwartier het vestje aangedaan, want de airco stond belachelijk hoog! De film (Single Momsclub) had behoorlijk wat ‘zwarte’ humor. Dat is sowieso al hilarisch, maar de mensen in de zaal gingen stuk om elke grap. Klappen en joelen met zijn allen! Dat kan in Nederland echt niet, dan wordt je de zaal uitgezet. De film was leuk, maar de mensen in de zaal maakte het tien keer leuker.
De dagen op stage worden steeds gemoedelijker. De zusters zoeken meer contact met ons (op hun eigen manier) en ze lachen steeds vaker om grapjes/opmerkingen van onze kant (score!). De kinderen blijven schatjes. Een meisje was mijn haar aan het vlechten en ze vroeg zich hardop af hoe ik aan zoveel haar kwam? Haar zusje antwoordde met dat mijn moeder mij zoveel haar had gegeven. Waarop ze even nadacht en zei: “Nee, dat heeft God haar gegeven!”. Ons haar blijft toch erg bijzonder voor ze. Evenals mijn ogen. De vraag of ik lenzen draag, is me inmiddels al wel tien keer gesteld. Maar ook de vraag of ik mijn wimpers “zet” is al vaak voorbij gekomen. Hiermee bedoelen ze nepwimpers.
Het geloof is hier sowieso nog iets heel groots. Van de week op stage waren de meiden zich allemaal aan het baden. Ze gingen naar de “avondmaal”. Geen idee wat dit was, kwamen we er langzaam maar zeker achter dat het een speciale dienst was in een kerk. Het was de kerk waar de oprichtster altijd heen ging en zij had het tehuis uitgenodigd. Nieuwsgierig dat we waren, besloten we mee te gaan. Snel naar huis en ons omgekleed, want we moesten wel in een jurk komen. We kwamen binnen in de kerk en het was een kerk voor Jehova (sjawel, sjawel). Iedereen kwam meteen op ons af om ons welkom te heten en zich voor te stellen. WAUW, iedereen zag er zoooo netjes en mooi uit. Heel rijk, terwijl de kerk in een arme buurt staat. Wij namen plaats en kregen een bijbel aangeboden van een andere gast. Onze buurvrouw vroeg of het ons lukte. Iedereen was heel behulpzaam. Na het liedje zag ik dat onze stage kinderen binnen kwamen en wilde dit zeggen tegen Yvette. Ik kreeg een stomp, want ze waren aan het bidden. Oeps, ik heb echt geen verstand van hoe dit eraan toe gaat. De dienst was kort en krachtig. Het aanbod dat er iemand bij ons thuis langs zou gaan om het verder uit te leggen, hebben we vriendelijk afgewezen. Jehova komen trouwens altijd aan de deur, omdat ze zo "mensen echt kunnen raken". Leuk om mee te maken, maar niet echt mijn ding!
Afgelopen week is er ook een jongetje uit het tehuis opgenomen in het ziekenhuis. Wij wilden graag mee naar het ziekenhuis en dat hebben we geweten. We waren er om 11:15 al, maar er was niemand te bekennen. Om 13:45 kwam dan eindelijk de directrice met het jochie. Ze waren eerst naar de huisarts geweest en die had ze naar een ander ziekenhuis gestuurd. Omdat wij bij de poli zaten waar ze als eerst naar hadden gebeld, had de vrouw achter de balie het andere ziekenhuis gebeld. Het jongetje had al eerder daar gelegen en zij vond dat hij dus daar opgenomen zou moeten worden. Maar zelfs met twee Surinamers erbij werden we alsnog van hot naar her gestuurd. Ondertussen een ziek jochie op mijn arm. Zo sneu! Eindelijk om 15:00 kreeg hij een bedje. Alsof de tijd stil heeft gestaan, alles ziet er zo ouderwets uit. We moesten zelf de zetpillen inbrengen bij het jongetje. Gelukkig is Yvette al verpleegkundige en kon ik dat aan haar overlaten. Een dag later waren we op ziekenbezoek bij hem en het eerste wat hij zei was dat hij niet meer ziek was en of we hem mee wilde nemen. Dat was wel een momentje waarop ik hoopte dat ik dit nooit mee zou maken als ouder!
Morgen gaan we een bezoekje aan de Paramaribo Zoo brengen met stage en zondag gaan we met stage naar de kerk. Dan gaan we naar “hun” kerk. De directrice zei dat we onze dansschoenen aan moesten doen en onze billen moesten schudden! Ik ben echt benieuwd hoe dit er aan toe gaat.
Tussen al het stage door wordt er ook gewoon gefeest en leuke dingen gedaan. Vanaf morgen komt er weer een hele reeks visite aan. Hierbij horen leuke tripjes! Volgens weekend beginnen we met de vierdaagse trip naar de Raleighvallen en anderhalve week later ga ik vijf dagen samen met Yvette en haar ouders naar Ping Pe. De echte jungle in, voor een back to basic programma. Ik heb er zin in!!
-
18 April 2014 - 19:21
Frans Ter Horst:
Jow James
Heftig met dat jongetje , hoe gaat het nu met hem ?
Lijkt je dus niks JEHOVA kun je in Holland mooi langs de deuren gaan !!!
Schudden met die billen FOTOSSSS.
Veel plezier nog met alles wat je nog hebt voorgenomen en feest lekker door
voor je het weet ben je weer hier . Have fun en groetjes aan de meiden .
XXXXX daddycool -
18 April 2014 - 19:23
Yvette:
Ik heb er ook zin in!! :)
En zoals altijd heb ik weer gelachen om je verhalen. Niet dat je dat nog niet gemerkt had. ;) -
18 April 2014 - 19:41
Angelika:
He meisje,
Fijn dat de tijd vliegt, dat doet hij hier ook hoor ;-)
Al weer hard gewerkt om de vakantie in te halen maar het was het waard!
Het was echt een mooie ervaring want het is gewoon een prachtige natuur om te zien!
Fijn om te lezen dat je toch naar ping pe gaat. Vergeet vooral je camera niet!
Hoe gaat het nu met dat zieke jongetje? Dat zijn heftige dingen hoop dat hij weer snel
bij jullie is.
Enne die haren heb je van mij gekregen hoor daar was god echt niet bij!
Leuk om zo te zien dat kinderen overal ter wereld het zelfde zijn (praatjesmakers).
Nou wens je een fijn paasweekend en veel plezier bij de watervallen!!!
XXX
-
18 April 2014 - 21:20
Jantine:
Hallo Jamie en de anderen,
Leuk om weer wat van jullie kant te horen en oh my,,, zijn jullie nu al over de helft?????
Die kerk verhalen in Suriname klinken toch wel aantrekkelijker dan in Nederland. Wie weet als we met onze billen mogen shaken in Nederland dat ik dan ook wat vaker naar de kerk zal gaan (gratis zumba).
Die bioscoop vond ik leuk om te lezen, heel herkenbaar. In Curaçao was dat ook altijd zo; ijskoud en belachelijk hard lachen van die negers.
Kinders veel plezier en wanneer komt die skype date (L)
xx -
18 April 2014 - 23:32
Noëlle Ter Horst:
Hey zussie!!
Wat heb ik weer gelachen om dit verhaal! Oh oh ik zou willen dat ik ook zon kerkdienst kon meemaken, ik zie dikke negerinnen voor me die totaal uit hun dak gaan en keihard meezingen! Een soort gospel! Have fun en voor je het weet ben je weer hier!
Dikkekus van je zus -
19 April 2014 - 11:51
Toon Ter Horst:
Ik geniet echt van die verslagen van jouw, echt heel leuk,we wachten al op de volgende.
-
22 April 2014 - 19:12
Ina Van Der Graaf:
Hallo Jamie
Wat een mooi verslag, Jullie maken veel mee zeg.
Ik heb ook zin in om naa rPing pe te gaan, super dat je met ons meegaat.
groetje en tot volgende week vrijdag
-
07 Mei 2014 - 22:53
Lucy:
Hallo Japie bedankt voor de reactie, wij waren er blij mee dat je ook nog aan de oudtjes denk.
Ja inderdaad je hebt het ondanks de slechte start (eerste week) fijn naar je zin, dat is een belevenis die je, je hele leven met je meedraagt ,(niet te zwaar) maar je kunt ook gezellig schrijven.(typen)..
23 mei hebben wij groot feest jij ook????? had je mooi met je billen kunnen schudden, dan had ik ook mee gedaan, want die van mij willen ook wel schudden ha,ha,ha,
Tja hier valt ook niet veel te vertellen, het is rustig in sheerenbergio, de binnen stad is helemaal veranderd,
ik weet nog niet goed hoe de spelregels gaan met voorrang en zo, ik doe maar wat.
We hebben een nieuwe schutting tussen Tonnie&Mariet, lijkt mooi, met de katten gaat ook alles goed,
ze hebben vorige week A.P.K. gehad, ik ook bloedgeprikt,plas,suiker, en ook nog een borstonderzoek en dat
deed me toch zeer.(alles plat) met Andre`gaat het ook weer beter hij heeft nu een slaapmasker en daar knapt hij goed van op.(geen gezicht 2014) ik doe maar gauw het licht uit!!!!! de maskmen..
Lieve schat ik weet niks meer te verzinnen, het gaat je goed in het boela balla land..
Dikkexxxxxxxxx lucy...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
