Eerste dagen Paramaribo
Blijf op de hoogte en volg Jamie
13 Februari 2014 | Suriname, Paramaribo
Ik maar zeggen dat ik echt geen waarbenjij.nu wilde... Maar nadat ik erachter kwam dat het verdomde veel werk is om iedereen op de hoogte te houden, heb ik er toch maar eentje aangemaakt!
De vliegreis naar Zanderij verliep goed en er stond keurig een taxichauffeur te wachten op ons. Ondanks dat het al best laat was, was het nog enorm benauwd. De geur was het eerste wat me opviel. Je ruikt de natuur. Het rijden aan de linkerkant was niet eens zo vreemd. Echter de mensen die in de berm lopen, zijn levensgevaarlijk. Doordat het donker was, zag je de mensen nog minder goed. Bij aankomst in het huis, baalde ik een beetje. Het huis is verre van schoon en ik kreeg er een onprettig onderbuikgevoel bij. Hopelijk werd dat na een nachtje slapen beter. Amy en ik deelden samen één kamer. We hebben dezelfde deur, maar in de kamer zijn twee hokjes gemaakt die dienen als slaapkamers. Midden in de nacht werd ik opgeschrikt door een enorm kabaal op mijn deur. Toen ik de deur opende lag Amy in foetushouding voor de deur. Ze was de sleutel vergeten en kon dus niet meer in de kamer. Voor degene die mij een beetje kennen: ik slaap behoorlijk vast. Mevrouw lag dus al een half uur voor de deur te bonken. Nadat ik eindelijk was uitgelachen, zijn we beiden weer naar bed gegaan. Ondertussen zijn we al van kamer geruild. Er was een grotere kamer vrij, waardoor het hokkerige gevoel misschien verdween. We delen nog steeds een kamer, maar omdat we in Enschede al samenwoonde vinden we dit allebei geen probleem.
Dag één besloten we de buurt te gaan verkennen, maar we waren al vrij snel terug. Ik kreeg daarna even een inzinking. Waarom wilde ik hierheen? De cultuurshock kwam behoorlijk binnen. Verwend als ik ben, kwam ook de drang voor een schoon huis naar boven. Nadat we fietsen hadden gehuurd bij de neef van onze stagebegeleidster, gingen we terug naar het huisje. Het internet deed het nog niet, waardoor Amy en ik nog geen contact hadden gehad met het thuisfront. Gelukkig mochten we even de laptop lenen van onze huisbaas om te skypen met het thuisfront!
De dag erna was het ambitieuze plan om richting het centrum te fietsen. Alleen hadden wij de kaart verkeerd gehouden, dus we kwamen in een volksbuurt in plaats van in het centrum. Toch was er behoefte aan iets anders, dan aan ons huis, dus we besloten naar de plaatselijk Mall te gaan. Een ijsje bij de MacDonalds! Zowaar deed ons internet het daar, dus ik kon mijn geluk niet op. Bij thuiskomst was de zoon van de huisbaas aanwezig en hij hielp ons met het internet. Nadat hij weg was hebben we eerst een vreugdedansje/sprongetje gemaakt, want drie werf hoezee: ons internet doet het!!
Alle stagiaires die in Suriname komen (met dezelfde organisatie als ons), krijgen een veiligheidsvoorlichting. Zo ook wij. Bij binnenkomst kregen wij een Surinaamse 'brasa', of terwijl een soort knuffel. Eric had jaren in Holland gewoond en gewerkt voor politie/justitie. Nu werkte hij voor de regering in Suriname. Hij gaf ons de keuze tussen een veiligheidspraatje of een rondleiding door Paramaribo. We kozen, vanzelfsprekend, voor de rondleiding. Eric rijdt in een regeringsauto, waardoor zijn ruiten geblindeerd zijn. Alleen regeringsauto's mogen dit. Bij een verkeerscontrole werden wij er dan ook uitgepikt, zodat er gecheckt kon worden of dit wel een regeringsauto was. Verder gebeurde er niets, want liet Eric weten: auto's van de regering kunnen vrijwel altijd doorrijden zonder controle. Hij liet ons de volksbuurten/sloppenwijken zien van Paramaribo... Onvoorstelbaar dat daar mensen in wonen. Ik vond het eruit zien als boomhutjes in de stijl van western. De mensen keken naar de auto alsof we de vijand waren. Gelukkig konden ze niet zien dat er vier blanke vrouwen in de auto zaten. Eric legde uit dat de blikken kwamen omdat het een langzaam rijdende regeringsauto is, die misschien wel komt voor hun... Om het contrast te laten zien, nam hij ons ook mee naar de villawijken. De huizen waren "bombastisch" zoals hij het noemde. Immens groot. Elk huis had een klein huisje vooraan de weg waar bewapende beveiligers zaten. Ook gingen we de bush in en een stukje buiten Paramaribo. Ik kan me niet voorstellen dat je daar ooit de weg terug kan vinden, wat een doolhof! Hij nam ons meer naar BlauwGrond (ik vermoed dat dit de naam van de wijk is) en trakteerde ons op Saoto. Een soepje met kip en heel veel tauge. Hier vertelde wij over ons huis en lieten we wat foto's zien... Hij vertelde dat we waarschijnlijk vlooien hebben en we hebben meteen anti-insectenspray gehaald. Bij thuiskomst kreeg ik het meteen moeilijk... Moet ik weer in dat bed slapen? Ik raakte een beetje in een negatieve spiraal en trok daar alle huisgenootjes in mee. Bizar hoe zo'n leuke dag, dan zo kan eindigen.
Na overleg met de huisbaas krijgen we allemaal een nieuw matras. Ook hebben we grondig schoongemaakt en gesprayed met de spuitbus. Er is skype contact geweest met onze contactdocent en we hebben de eerste les supervisie al achter de rug. Puntje bij paaltje: de cultuurshock is normaal en wanneer het huis dan zo tegenvalt, zijn de verdrietige gevoelens normaal.
Gisteren hebben we een rustig dagje gehad en in de avond een film gekeken. Deze stond op de USB die ik had gekregen van lieve vriendinnetjes :-) Vandaag zijn we op de fiets naar het centrum gegaan en hebben we bij 't Vat (populaire plek voor Nederlandse stagiaires) wat gegeten en gedronken. Ik moet zeggen: dat Surinaamse eten smaakt me helemaal niet. We eten vrij weinig, want het is gewoon niet lekker. Maar goed, ik heb genoeg reserves dus dat is niet erg.
Om iedereen gerust te stellen: ik begin aardig te wennen en mijn heimwee naar een schoon huis is al minder. Samen met de drie andere meisjes is de sfeer nu hartstikke goed. Het land is prachtig en we lachen veel met zijn vieren! Kortom: komt allemaal goed! :-)
De vliegreis naar Zanderij verliep goed en er stond keurig een taxichauffeur te wachten op ons. Ondanks dat het al best laat was, was het nog enorm benauwd. De geur was het eerste wat me opviel. Je ruikt de natuur. Het rijden aan de linkerkant was niet eens zo vreemd. Echter de mensen die in de berm lopen, zijn levensgevaarlijk. Doordat het donker was, zag je de mensen nog minder goed. Bij aankomst in het huis, baalde ik een beetje. Het huis is verre van schoon en ik kreeg er een onprettig onderbuikgevoel bij. Hopelijk werd dat na een nachtje slapen beter. Amy en ik deelden samen één kamer. We hebben dezelfde deur, maar in de kamer zijn twee hokjes gemaakt die dienen als slaapkamers. Midden in de nacht werd ik opgeschrikt door een enorm kabaal op mijn deur. Toen ik de deur opende lag Amy in foetushouding voor de deur. Ze was de sleutel vergeten en kon dus niet meer in de kamer. Voor degene die mij een beetje kennen: ik slaap behoorlijk vast. Mevrouw lag dus al een half uur voor de deur te bonken. Nadat ik eindelijk was uitgelachen, zijn we beiden weer naar bed gegaan. Ondertussen zijn we al van kamer geruild. Er was een grotere kamer vrij, waardoor het hokkerige gevoel misschien verdween. We delen nog steeds een kamer, maar omdat we in Enschede al samenwoonde vinden we dit allebei geen probleem.
Dag één besloten we de buurt te gaan verkennen, maar we waren al vrij snel terug. Ik kreeg daarna even een inzinking. Waarom wilde ik hierheen? De cultuurshock kwam behoorlijk binnen. Verwend als ik ben, kwam ook de drang voor een schoon huis naar boven. Nadat we fietsen hadden gehuurd bij de neef van onze stagebegeleidster, gingen we terug naar het huisje. Het internet deed het nog niet, waardoor Amy en ik nog geen contact hadden gehad met het thuisfront. Gelukkig mochten we even de laptop lenen van onze huisbaas om te skypen met het thuisfront!
De dag erna was het ambitieuze plan om richting het centrum te fietsen. Alleen hadden wij de kaart verkeerd gehouden, dus we kwamen in een volksbuurt in plaats van in het centrum. Toch was er behoefte aan iets anders, dan aan ons huis, dus we besloten naar de plaatselijk Mall te gaan. Een ijsje bij de MacDonalds! Zowaar deed ons internet het daar, dus ik kon mijn geluk niet op. Bij thuiskomst was de zoon van de huisbaas aanwezig en hij hielp ons met het internet. Nadat hij weg was hebben we eerst een vreugdedansje/sprongetje gemaakt, want drie werf hoezee: ons internet doet het!!
Alle stagiaires die in Suriname komen (met dezelfde organisatie als ons), krijgen een veiligheidsvoorlichting. Zo ook wij. Bij binnenkomst kregen wij een Surinaamse 'brasa', of terwijl een soort knuffel. Eric had jaren in Holland gewoond en gewerkt voor politie/justitie. Nu werkte hij voor de regering in Suriname. Hij gaf ons de keuze tussen een veiligheidspraatje of een rondleiding door Paramaribo. We kozen, vanzelfsprekend, voor de rondleiding. Eric rijdt in een regeringsauto, waardoor zijn ruiten geblindeerd zijn. Alleen regeringsauto's mogen dit. Bij een verkeerscontrole werden wij er dan ook uitgepikt, zodat er gecheckt kon worden of dit wel een regeringsauto was. Verder gebeurde er niets, want liet Eric weten: auto's van de regering kunnen vrijwel altijd doorrijden zonder controle. Hij liet ons de volksbuurten/sloppenwijken zien van Paramaribo... Onvoorstelbaar dat daar mensen in wonen. Ik vond het eruit zien als boomhutjes in de stijl van western. De mensen keken naar de auto alsof we de vijand waren. Gelukkig konden ze niet zien dat er vier blanke vrouwen in de auto zaten. Eric legde uit dat de blikken kwamen omdat het een langzaam rijdende regeringsauto is, die misschien wel komt voor hun... Om het contrast te laten zien, nam hij ons ook mee naar de villawijken. De huizen waren "bombastisch" zoals hij het noemde. Immens groot. Elk huis had een klein huisje vooraan de weg waar bewapende beveiligers zaten. Ook gingen we de bush in en een stukje buiten Paramaribo. Ik kan me niet voorstellen dat je daar ooit de weg terug kan vinden, wat een doolhof! Hij nam ons meer naar BlauwGrond (ik vermoed dat dit de naam van de wijk is) en trakteerde ons op Saoto. Een soepje met kip en heel veel tauge. Hier vertelde wij over ons huis en lieten we wat foto's zien... Hij vertelde dat we waarschijnlijk vlooien hebben en we hebben meteen anti-insectenspray gehaald. Bij thuiskomst kreeg ik het meteen moeilijk... Moet ik weer in dat bed slapen? Ik raakte een beetje in een negatieve spiraal en trok daar alle huisgenootjes in mee. Bizar hoe zo'n leuke dag, dan zo kan eindigen.
Na overleg met de huisbaas krijgen we allemaal een nieuw matras. Ook hebben we grondig schoongemaakt en gesprayed met de spuitbus. Er is skype contact geweest met onze contactdocent en we hebben de eerste les supervisie al achter de rug. Puntje bij paaltje: de cultuurshock is normaal en wanneer het huis dan zo tegenvalt, zijn de verdrietige gevoelens normaal.
Gisteren hebben we een rustig dagje gehad en in de avond een film gekeken. Deze stond op de USB die ik had gekregen van lieve vriendinnetjes :-) Vandaag zijn we op de fiets naar het centrum gegaan en hebben we bij 't Vat (populaire plek voor Nederlandse stagiaires) wat gegeten en gedronken. Ik moet zeggen: dat Surinaamse eten smaakt me helemaal niet. We eten vrij weinig, want het is gewoon niet lekker. Maar goed, ik heb genoeg reserves dus dat is niet erg.
Om iedereen gerust te stellen: ik begin aardig te wennen en mijn heimwee naar een schoon huis is al minder. Samen met de drie andere meisjes is de sfeer nu hartstikke goed. Het land is prachtig en we lachen veel met zijn vieren! Kortom: komt allemaal goed! :-)
-
13 Februari 2014 - 08:58
Angelika Ter Horst:
Ben blij te lezen dat het zo goed gaat nu! Ik wens jou (jullie) nog heel veel plezier daar geniet van alles wat je tegenkomt en blijf positief! XXX -
13 Februari 2014 - 09:09
Noëlle Ter Horst:
James (en de rest vd meiden),
Ik ben blij om te lezen dat jullie al super gave dingen hebben gezien en gedaan! Dat beloofd nog heel wat! En vandaag je stage plek gaan zien, spannend! We whatsappen of skypen wel weer haha!
Enjoy! Xxx -
13 Februari 2014 - 09:11
Frans Ter Horst:
Jow Jamie ziet er goed uit blij te zien dat het goed gaat .
Maar als je in de gelegeheid bent doe er dan een keer een foto bij .
Groetjes daddycool xx -
13 Februari 2014 - 11:36
Yvonne Vredegoor:
Hoi Jamie,ik ben heel blij voor jullie dat het internet nu doet,dan is de afstand niet meer zo groot.Ook leuk om te horen hoe het met jullie gaat.Super om te horen wat jullie allemaal al meemaken van arme wijken tot rijke wijken.Wat minder zijn de Vlooien,ik hoop dat wij ook nog wat Foto's te zien krijgen.Verder wens ik jullie nog heel veel plezier en geniet .groetjes Yvonne en Wim
-
13 Februari 2014 - 12:03
Niek Vredegoor:
Hey James,
Super gaaf dat je daar aan de andere kant van de wereld zit.
Mooi dat je daar je draai al begint te vinden en dat toch veel verschilende plekken van het land hebt gezien.
Graag zien we foto's!!!!
Groetjes Niek -
13 Februari 2014 - 13:37
Karin Welling:
Veel plezier en succes Jamie!! -
13 Februari 2014 - 16:46
Lisanne Pennards:
James!
Wat goed dat je toch een waarbenjij.nu aangemaakt heb. Vind dat altijd erg leuk om te lezen en wil natuurlijk helemaal op de hoogte blijven. Mooi dat het al beter gaat en je het nu dus al best naar je zin hebt! Ben benieuwd naar wat je allemaal nog gaat meemaken.
En komen er ook nog foto's???:)
xxxx -
13 Februari 2014 - 17:51
Karel Annen:
Bijzonder verhaal James leuk dat
je ons op deze manier op de hoogte houdt
En dat je maar snel een nieuw matras mag
krijgen.
Groetjes Karel -
13 Februari 2014 - 18:20
Yosie Van Den Boom:
Jaaaaaa, toch nog een blog van James! I like!! :)
Fijn dat de huisbazin jullie toch geruster stelt met nieuwe matrassen! En je moet maar zo denken; als je stage begint ben je minder in dat viezige huis. Komt allemaal goed, jullie hebben elkaar! :) Geniet ervan hè, hoe dan ook! Hele mooie kans die jullie hebben gekregen, enjoy en veel succes volgende week!
Liefs Yoos (en de rest van je roomies in Enschede, als ik ook namens hun mag spreken, vast wel :P). -
13 Februari 2014 - 20:12
Monique:
yoehoe Jamie, leuk om te lezen zo'n verhaal ik ga je zeker volgen ! -
14 Februari 2014 - 22:56
Kim Verheij:
Hey Jamie!
Je schrijft mooi, leuk om te lezen. Maar ik vind het knap van jullie!
Laat je niet gek maken door die vlooien. Heel veel succes daar!
groetjes Kim
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
